पत्र
#आतल्यामास्तरीणबाई
कधीकधी बोलतांना किती सहज आपण बोलून जातो ना आवाज कसला गोड़य तिचा पण उंच स्वर नाही लागत जरा कनसुरी आहे किंवा चित्र छान काढलय पण रंगसंगती चुकलीच बघ. कथा अत्यंत सुरेख आहे पण काही ठिकाणी शुद्धलेखन गंडलंय. हे साहजिक आहे पण असा विषय असला ना कि आतल्या मास्तरीण बाई आठवतात. त्या एकदा म्हणाल्या होत्या ...
प्रिय सखे ,
कलेचा आस्वाद घ्यायचा असेल ना तर त्या कलेची आवड असायला हवी त्याबद्दलची जाण असायला हवी पण त्याचे ज्ञान मात्र असायला नको बघ. फार ज्ञान असले की कलेतील उणीवा, खाणा-खुणा आणि चुका आधी नजरेला, कानाला अन स्पर्शाला जाणवतात. आस्वाद घ्यायचे दूरच राहते.
बघण्या, ऐकण्या अन वाचण्याच्या बाबतीत एक हमखास होतं अगं अधिक चांगल्या गोष्टी बघत वाचत ऐकत गेलो की आपल्या अपेक्षा आपल्या आवडी-निवडीपेक्षाही जास्त वाढतात. दर्जेच्या उद्देशाने नसलेल्या अगदी शुद्ध मनोरंजनात्मक गोष्टी सुद्धा आपण ज्ञान आणि दर्जा अश्या कसोटी वर घासून बघतो. मग आपले ज्ञान आपलीच आवड आपल्यालाच मुक्त गोष्टींचा मुक्तपणे आस्वाद घेऊ देत नाही. पुन्हा पुन्हा असे घडत राहिले की मिळेल तिथून आनंद मिळवण्याच्या स्वभावात कमीपणा येतो अन रुक्षपणा वाढत जातो. ह्याची परिणीती 'काहीही' न आवड्ण्यामध्ये होते. अन कुठेतरी मानसिक एकाकीपण वाढू लागतो. अज्ञानात सुख असते म्हणतात ना ते हेच अगं. लक्षात असू दे.
तुझ्याच
#आतल्यामास्तरीणबाई
No comments:
Post a Comment