पहाटसमयी अंगणात नेत्राकर्षक पखरण दिसते खरी .. पण
रात्रीच्या अंधाराचे गुपित तुला माहित नाहीत रे ..
गळताना प्राजक्ताच्या हुंदक्यांचे रंग लवंडले असतात  ..
खुडतांना अबोलीच्या चित्कारण्याचे फवारे उडाले असतात  ..
आणि तुला ..
तुला मात्र सूर्योदयाच्यावेळी आसमंतात पसरलेल्या लाल-केसरी रंगाची भूल पडते ...

मग मला सांग, मला आवडतो तो काळा रंग अधिक प्रामाणिक नाहीये का रे ?

रश्मी पदवाड मदनकर
२४ जुलै १८

धडा -

जात-धर्माच्या महाकाय पाषाणाखाली
ते समजतात सुरक्षित स्वतःला
बिनबुडाच्या अस्मितेचा प्रश्न
जगण्याहूनही पसाभर मोठाच झालाय
पिढ्यागणीक उद्धाराचा हेतू
वळचणीखाली झाकोळला गेलाय

संस्कृती रक्षणाचा भार पाषाणावर
आणि...खाली
तकलादू अस्मितेच्या चिघळट घसरंडीचा
तोल बिघडत चाललाय..
प्रत्येकाजवळ जातीच्या कुबड्या असल्या तरी
दावणीला लावलेला पाय घसरलाच.. आणि
महाकाय पाषाण आदळलाच...तर ?
तर आम्ही आमचेच एकत्र आत चेपले जाऊ
दडले जाऊ...गाडले जाऊ.
मग आमच्या धर्म संस्कृतिचा मोहेन जोदाडो- हडप्पा
काय करू नये याची साक्ष
भविष्यातल्या इतिहासाच्या पानावर देत राहील
विद्यार्थ्यांचा जीव टांगणीला लावत राहील..
अभ्यास तर दुर ते वाचायलाही हात लावणार नाहीत
इतके रटाळ अन टुकार वाटत राहतील धडे ..



रश्मी मदनकर
4 एप्रिल 18

काही जवळची माणसं चुकताहेत हे दिसूनही
काहीच करता न येणं यासारखी दुसरी हतबलता नसते ..
आपण सर्व प्रयत्न करून थकलो असतो ..
पुढ्ल्यानं ऐकायचंच नाही ठरवलं असेल ...
चुकीच्या मार्गानं जायचंच ठरवलं असेल तर
त्याचे कान आणि पाय धरूनही उपयोग नसतो ..

दूर निघून जाणारयाला बघत राहण्याशिवाय उपाय नसतो ..
सदिच्छा तेवढ्या पाठी पाठी पाठवत राहाव्या ...तेवढं तर हातात असतंच.

दिवसभर केसात माळून ठेवलेला गजरा
तू येईपर्यंत वाट पाहून दमला, चिमला
आणि तू येता येता.. तसाच पायवाटेवर गळून पडला
.
.
.
तू येतांना त्याच फुलांवरून चालत आलास
.
.
एवढंच काय ते त्यांनी पाहायचं बाकी होतं
मग काय .. कायमचे डोळे मिटूनच घेतलें त्यांनी ...

चांदण्यांचे वर्ख सारे देहभर मी गोंदते,
चंद्र असतो साक्षिला अन मी नभाशी बोलते !

पारिजाताच्या फुलांचे रंग घेते ओढुनी,
गंध होतो देह सगळा मी अशी गंधाळते !

उंबऱ्यापाशी घराच्या रात्र का अंधारली,
ओंजळी घेउन उजेडा काजव्यांशी डोलते !

छेडता जेव्हा कधी मी जीवघेणा मारवा,
मखमली आलाप ते मग गीत जन्मा घालते !

सांजवेडे दुःख मग सुर्यास देते अर्पुनी,
ध्येयवेडे स्वप्न मी घेउन उराशी चालते !



* रश्मी पदवाड मदनकर - ४ एप्रिल १८
#मराठीगझल

तुलाच बघते तुझाच दर्पण करते आहे
तुझेच देणे तुलाच अर्पण करते आहे

तुझाच मी राग छेडता शब्दावाचूनी
तुझेच गाणे तुलाच तर्पण करते आहे

विलीन केले तुझ्यात मी अन झाली कृष्णा
तुझीच मीरा तुला समर्पण करते आहे..


*रश्मी - 15.04.18

भास !

जेव्हा फार एकटे असतो तेव्हा एकटे नसतो आपण

गोतावळा होतो.. कोलाहल झोंबतो

जीव गुदमरतो

खूप गर्दीत असतो तेव्हा गर्दीत कुठे असतो आपण ?

फार एकटे असतो .. आतली हाक पोचतच नाही कुणापर्यंत

आतच विरते .. जीव चडफडतो

असल्या नसल्या जाणिवांचे सगळे नुसतेच भास असतात.

आहे तसे नसतेच काही

नसलेले असते पण बरेच काही

असल्या-नसल्या वाटण्याचे सगळे भास ठरतात शेवटी.

ध्यानीमनी दिसते ते भास असतात

किंवा नुसतीच आस असते.

सगळी दुनियाच जगते आहे एकतर आस लावून

किंवा भास ओढून ..

मग ..वस्तू दिसतात, माणसे दिसतात, रस्ते दिसतात

हे सगळं खरंच आहे .. की हेही सगळे भास ?

की मी निर्मनुष्य एखाद्या बेटावर भासमयी विश्वाच्या पसाऱ्यात

एकटी जगते आहे ?

मी दिसणारी मी तरी आहे का

की आहे एखाद्याचा भास ..

की ..मग, मी माझाच भास

कुणाच्याही विश्वात नसणारा

तात्पुरता मनःपटलावर उमटलेला ..

भास आहे तोपर्यंतच जगून घेऊ का

एकदिवस पाण्यावरचा बुडबुड्याप्रमाणे विरून जाईन मग

बुडबुडा - खरंच असतो ?

(c)रश्मी पदवाड मदनकर

१३ जुलै १८