टाळीला थाळीची आस - 1

#लाॅकडाऊनच्या_कथा_व्यथा -


हीच अमुची प्रार्थना अन् हेच अमुचे मागणे
माणसाने माणसाशी माणसासम वागणे
भोवताली दाटला अंधार दुःखाचा जरी,
सूर्य सत्याचा उद्या उगवेल आहे खात्री,
तोवरी देई आम्हाला काजव्यांचे जागणे
माणसाने माणसाशी माणसासम वागणे''


आपण फोन केल्यावर ही सुरेख रिंगटोन कानावर पडते. ती ऐकतानाच त्यांच्याबद्दलचा पूर्वाग्रह आपोआप गळाल्यासारखा वाटू लागतो स्क्रीनवर 'राणी किंग' नाव झळकत असते.. राणी किन्नर (राणी ढवळे) फोन उचलतात. 'हा बोलो दीदी' अश्या अत्यंत नम्र आवाजात आपली विचारणा होते . बातमीसाठी भेटायचंय सांगीतल्यावर दोघींच्याही सहमतीने सोयीने भेटीची वेळ आणि ठिकाण ठरते.. खरतर नाही म्हंटले तरी जरा दबकतच आपण वेळेत जाऊन पोचतो, दिलेल्या पत्त्यावर पण जरा बाहेरच रस्त्याच्या कडेला झाडाखाली उभे राहतो, थोडी वाट पाहावी लागते .. तेवढ्याच वेळात मनात बरेच विचार येऊन जातात. तृतीय पंथीयांना असे पाहिले बोललो असलो तरी स्वतः त्यांच्या राहत्या जागी जाऊन प्रत्यक्ष भेटून बोलायची ही आपली पहिलीच तर वेळ असते.

१५-२० मिनिटांचा वेळ जातो आणि राणी किंग त्यांच्या इतर ४ साथीदारांसह गाडीतून उतरतात. आपण अचंभित बघत राहतो .. अतिशय साधा वेष साधी लिंबू रंगाची सुती साडी एखाद्या घरंदाज बाईसारखा खांद्यावरून पदर घेतलेला. उतरताच चेहेऱ्यावर स्मित आणि एक हात छातीवर ठेवून जरा शरीर वाकवून आम्हाला केलेले वंदन. आणि हातानेच 'या' म्हणत त्या पुढे चालू लागतात. आपण बेमालूमपणे त्यांच्या पाठी चालू लागतो. आपल्या कल्पनेतली कुठलीही खून त्यांच्या वागण्या बोलण्यात दिसत नाही. कुठलाही भडक मेकअप नाही, शरीराला उगाचच दिलेले लटके-झटके नाही, चालण्यात लचक नाही कि चेहेऱ्यावर अगाऊ भाव नाहीत..एखाद्या मानी स्त्री प्रमाणे काखेत पर्स लटकावून खांद्यावरचा पदर नीट सांभाळत साधेपणाने त्यांचे चालणे दिसत राहते .. आपल्या कल्पनेतले अनेक मनोरे अजून ढासळणार असतात.. पूर्वग्रह पुसला जाणार असतो.

एका तीन मजली क्वार्टर सदृश इमारतीतल्या पहिल्या मजल्यावर आपण येऊन पोचतो.. ही तुमच्या आमच्या सारखीच मध्यम वर्गीय सभ्य लोकांची सोसायटी असल्याचे लक्षात येते. इमारतीत आणखीही बरेच कुटुंब यांच्यासह गुण्यागोविंदाने राहत असल्याचे कळते. आपण आत येताच आपल्या हातावर सॅनिटायझर दिले जाते.. सगळ्यांनी मास्क देखील लावले असतात. त्यांच्या घरात त्यांचा वावर अगदी आपल्यासारखा सहज साधा.. नीटनेटकं लावलेलं घर, घराच्या ईशान्य कोपऱ्यात दिव्या फुलांनी सजवलेलं देवघर.. दाराला तोरण पडदे.. आणि माणूस म्हणून आवडणाऱ्या सॉफ्ट टॉईज सारख्या अनेक गोष्टी... आपल्याला विषयाला हात घालायचा असतो, राणी रोशनीला थंड भरलेले ग्लास आणायला सांगते 'दीदी आप धूप में घुमकर आई हो पहिले थंडा पी लो, बाते तो क्या होती रहेंगी' रोशनी गोड स्मित करत थंड आणायला आत जाते आणि मला उगाचच दारात आलेल्याला पाणीही न विचारणारा सभ्य समाज डोळ्यापुढे येऊन आठवत राहतो ...

हातात दिलेल्या कोल्ड ड्रिंकचा घोट पीत मी थेट प्रश्नाला हात घालते ''आपको यहा के लोग तक्लीफ नही देते ?? '' राणी हलके स्मित करत शांत स्वरात उत्तर देते ''नही देते दीदी, आपुन अच्छे तो अपने लिये सारा जमाना अच्छा है. अपने से किसी को तक्लीफ नही तो अपने को लोग काहे को तक्लीफ देंगे' .. आपण तिच्याकडे बघत राहतो.. समाजाने टाकून दिलेले किंवा सतत हिनवले गेलेले हे लोक, अजूनही किती आशावाद ठेवून जगत असतात.
क्रमशः

कोण आहेत राणी किंग वाचा पुढील भागात ..

©रश्मी पदवाड मदनकर