माझ्या फाटक्या छताच्या पलिकडे मला
दीसायचे असंख्य ‌तारे ..

विस्कटलेले, सैरावैरा, भरकटलेले
भटकून लढून रडून थकले की
 स्वतःला लोटून देणारे ..
अथांग अफाट अंधार्या अवकाशाच्या डोहात
मला ते ठीबकताना दिसायचे...
ओघळत येऊन हळूच मिटून जायचे ..

एखादाच तारा फाटक्या छतापर्यंत येऊन
डोकावायचा ..
भटकून लढून रडून थकलेल्या मला
अजूनही लखलखताना पाहून प्रेरीत व्हायचा..
आणि मिटून जाण्याचे विचार सोडून
अंगणात पडून रूजायचा..

त्याची जिजीविषा तग धरून अंकुरायची
दिवसागणिक अंगणात ताऱ्यांची पखरण होऊ लागायची..

आता अवकाशाचे सारे तारे रूजून बहरले आहेत.. आणि

आणि ..
वर अवकाशाच्या फाटक्या छतापलिकडे आता दिसतात
असंख्य तारे ..

© रश्मी पदवाड मदनकर