प्रिय स्व,
तुला आठवत का गं .. मागल्या पहिल्या पावसातली ती पहिलीच संध्याकाळ, एक अनामिक हुरहूर घेऊन आलेली बघ … अनोळखी उदासीन सांज. नुकतच ऑफिस मधून आले होते आधीच सकाळ पासून शांत झालेलं मन अधिक शांत होत गेलं . खिडकीच्या बाहेर अवेळी दाटलेला अंधार खिडकीच्या ओट्यावर बसून बघतांना बाहेर आज वेगळंच चित्र रंगलंय असा आभास होत होता, कुंपणा पलीकडचा रोज दिसणारा चाफा गडद हिरव्या पाणावल्या रंगात डोलत होता. काळेभोर आभाळ सांजेच्या सूर्याच्या छटा झाकोळून डोकावले आणि मन अजाणत्या विचारांच्या हिंदोळ्यावर आसीन झालं, कुठेतरी दूर बघत राहावं वाटत राहिलं, बाहेर निसर्ग सौंदर्याची लयलूट करत असूनही माझी नजर मात्र शून्यात कुठेतरी लांब विसावली होती. घरातली कामं खुणावत असूनही इच्छाच झाली नाही उठायची आतले दिवे पेटवायची. बाहेरच्या अंधारल्या मंद प्रकाशात सुरु होता 'शोध' माहिती असल्या-नसलेल्या कसलातरी. खिडकीच्या अल्याड बसून मनातल्या खिडकीच्या पल्याडचा शोध. खिडकीकडलं अर्ध शरीर ओलं होतांना मनाच्या आतही काहीतरी ओलावत होतं…त्या ओल्या गारव्यात तरी हरवलेल्या पण रुखरुख लावून गेलेल्या, मनात रुतून बसलेल्या त्या क्षणांचा शोध लागेल म्हणून चाचपडत होते गं मी, साहवल नाही म्हणून डोळे मिटले आणि ...आणि तंद्री लागली. एक एक आठवण पाझरू लागली. ओसरणाऱ्या धारांसोबत गारवा अन तोच ओळखीचा मृद्गंध आसमंत भारून टाकत होतां.…काय झालं कुणास ठावूक एक लांब श्वास घेतला अन बंद डोळ्यातून सगळंच ओथंबून वाहायला लागल.…. काय होतंय हे कळण्याआत वीज चमकून कडाडली. धस्स झालं मनात. पलीकडल्या घरात कुणीतरी रेडिओ लावला होतां …लता गातेय सगळे सूर वातावरणात भरून उरतात. मनाचा ठाव घेतात.
''सिली हवा छु गई सिला बदन छील गया नीली नदी के परे गीलासा चांद खिल गया''
सूर कानातून आतआत भिनत गेलेत. हृदयापर्यंत ओघळले आणि आयुष्यातला साठलेला हा कुठला पाउस धो धो बरसू लागला कळलेच नाही गं. बरस बरस बरसला अन मग भरल्या डोळ्यानेच अलगद ओठांवर हसू फुलवत गेला. सगळं नितळ स्वच्छ धुऊन निघालं होतं … पुन्हा मन मोहरून उठलं. दडून बसलेले आनंद पक्षी भिरकावले पुन्हा आकाशी.
पाऊस क्षणात कोरड्या मनाला भिजवणारा-क्षणात पुन्हा हसवणारा, असा एखादा पाऊस आयुष्याच्या मध्यावर झाकोळलेला अन मग कधीतरी अलगद ओथंबून चिंब भिजवणारा. असा एखादातरी पाऊस प्रत्येकाच्या आयुष्यात असेलच ना गं ??
आताशा खिडकीबाहेर पावसाचा वेग मंदावलेला होतां. घरातल्या कामाची आठवण होऊन मी चौकट सोडली . पलीकडल्या घरातून सूर येत राहिले. लताबाई जीव ओतून गात होत्या ...
'कतरा कतरा पिघलता रहा आसमाँ ..रुह की वादियों में न जाने कहाँ
इक नदी दिलरुबा गीत गाती रही... आप यूँ फासलों से गुजरते रहे..... '
तुला आठवत का गं .. मागल्या पहिल्या पावसातली ती पहिलीच संध्याकाळ, एक अनामिक हुरहूर घेऊन आलेली बघ … अनोळखी उदासीन सांज. नुकतच ऑफिस मधून आले होते आधीच सकाळ पासून शांत झालेलं मन अधिक शांत होत गेलं . खिडकीच्या बाहेर अवेळी दाटलेला अंधार खिडकीच्या ओट्यावर बसून बघतांना बाहेर आज वेगळंच चित्र रंगलंय असा आभास होत होता, कुंपणा पलीकडचा रोज दिसणारा चाफा गडद हिरव्या पाणावल्या रंगात डोलत होता. काळेभोर आभाळ सांजेच्या सूर्याच्या छटा झाकोळून डोकावले आणि मन अजाणत्या विचारांच्या हिंदोळ्यावर आसीन झालं, कुठेतरी दूर बघत राहावं वाटत राहिलं, बाहेर निसर्ग सौंदर्याची लयलूट करत असूनही माझी नजर मात्र शून्यात कुठेतरी लांब विसावली होती. घरातली कामं खुणावत असूनही इच्छाच झाली नाही उठायची आतले दिवे पेटवायची. बाहेरच्या अंधारल्या मंद प्रकाशात सुरु होता 'शोध' माहिती असल्या-नसलेल्या कसलातरी. खिडकीच्या अल्याड बसून मनातल्या खिडकीच्या पल्याडचा शोध. खिडकीकडलं अर्ध शरीर ओलं होतांना मनाच्या आतही काहीतरी ओलावत होतं…त्या ओल्या गारव्यात तरी हरवलेल्या पण रुखरुख लावून गेलेल्या, मनात रुतून बसलेल्या त्या क्षणांचा शोध लागेल म्हणून चाचपडत होते गं मी, साहवल नाही म्हणून डोळे मिटले आणि ...आणि तंद्री लागली. एक एक आठवण पाझरू लागली. ओसरणाऱ्या धारांसोबत गारवा अन तोच ओळखीचा मृद्गंध आसमंत भारून टाकत होतां.…काय झालं कुणास ठावूक एक लांब श्वास घेतला अन बंद डोळ्यातून सगळंच ओथंबून वाहायला लागल.…. काय होतंय हे कळण्याआत वीज चमकून कडाडली. धस्स झालं मनात. पलीकडल्या घरात कुणीतरी रेडिओ लावला होतां …लता गातेय सगळे सूर वातावरणात भरून उरतात. मनाचा ठाव घेतात.
''सिली हवा छु गई सिला बदन छील गया नीली नदी के परे गीलासा चांद खिल गया''
सूर कानातून आतआत भिनत गेलेत. हृदयापर्यंत ओघळले आणि आयुष्यातला साठलेला हा कुठला पाउस धो धो बरसू लागला कळलेच नाही गं. बरस बरस बरसला अन मग भरल्या डोळ्यानेच अलगद ओठांवर हसू फुलवत गेला. सगळं नितळ स्वच्छ धुऊन निघालं होतं … पुन्हा मन मोहरून उठलं. दडून बसलेले आनंद पक्षी भिरकावले पुन्हा आकाशी.
पाऊस क्षणात कोरड्या मनाला भिजवणारा-क्षणात पुन्हा हसवणारा, असा एखादा पाऊस आयुष्याच्या मध्यावर झाकोळलेला अन मग कधीतरी अलगद ओथंबून चिंब भिजवणारा. असा एखादातरी पाऊस प्रत्येकाच्या आयुष्यात असेलच ना गं ??
आताशा खिडकीबाहेर पावसाचा वेग मंदावलेला होतां. घरातल्या कामाची आठवण होऊन मी चौकट सोडली . पलीकडल्या घरातून सूर येत राहिले. लताबाई जीव ओतून गात होत्या ...
'कतरा कतरा पिघलता रहा आसमाँ ..रुह की वादियों में न जाने कहाँ
इक नदी दिलरुबा गीत गाती रही... आप यूँ फासलों से गुजरते रहे..... '
No comments:
Post a Comment