#बच्चेबचाओ #SaveChildBeggars
गेल्या १०-१२ दिवसांपासून फेसबुक अकाउंट डिऍक्टिव्हेट केले होते... त्या दिवशी अस्वस्थ होऊन ज्या कारणाने गेले आज त्याच कारणाने परत आले. एखाद्या दिवशी मन खूप उद्विग्न करणार काहीतरी नजरेत पडतं आणि सगळंच कसं फोल वाटायला लागतं....बाराएक दिवसाआधीची गोष्ट असेल रोज ऑफिसला जाण्याच्या वाटेत व्हरायटी चौक नावाचा प्रशस्त चौक लागतो. चौकाच्याच बाजूला मोठ्ठ 'मुख्य' पोलीस स्टेशनही आहे. ७ वर्षाच्या मुलीचा खांद्यापासून ढोपरापर्यंत पूर्ण कट झालेला हात दाखवत पंधराएक वर्षाचा मुलगा पुढे आला, हिला औषधाला पैसे द्या म्हणाला. रक्ताळलेला पूर्ण फाटून फाकलेला हात बघून फार कसनुसं झालं. हातात येईल ती दहा-वीसची एक नोट त्या पोराच्या हातात ठेवली आणि सिग्नल सुटताच निघून गेले त्या दिवसभर तो लाललाल हात नजरेसमोर येत राहिला. काय झालं असेल.. का झालं असेल? अनेक तर्कवितर्काचे सत्र मनातच रंगत राहिले. पण झाला असेल अपघात काहीतरी म्हणून मग संध्याकाळपर्यंत सगळं विस्मरणात गेलं. झाला गेला दिवस निवळला. त्यानंतरच्या चौथ्या दिवशी पुन्हा ६ वर्षांच्या नाजुकश्या मुलीचा पूर्णतः भाजलेला हात पुढे करत ८-९ वर्षांचा मुलगा पुढे आला. त्या एवढ्याश्या चिमुकलीचा हात इतका भाजला होता जणू उकळत्या तेलात तळून काढलाय. जीव कळवळला, माझा मुलगा डोळ्यासमोर आला. भोवळ यायची बाकी राहिली. त्या पोराला बोलले चल दवाखान्यात हीच्यावर उपचार करू तर भरभर चालत रस्ता ओलांडून निघून गेला. मी सरळ गाडी पोलीस स्टेशनात घेतली. आत जाऊन रीतसर तक्रार नोंदवली... दिवसभर मन लागलं नाही इतक्या इतक्या चिमुकल्या मुलींसोबत काय होतंय, हे इतकं बाहेर दिसतंय तर एकट्यात आत काय काय होत असेल विचार करून डोक्याचा भुगा. आत आत खूप गहिवरून येत होतं, चलबिचल चलबिचल होत राहिली. स्वतःच स्वतःचा राग आला. बाहेर हे सगळं असं काय काय चाललंय आणि आपण काय करतोय? आभासी जगात दाखवल्या जाणाऱ्या कित्तेक गुडी गुडी गोष्टींना सत्य मानून आनंदात जगतोय. डोळे झाकल्याने सत्य बदलणार आहे का? डोळ्यावरची झापड काढायला हवीय .. आणि त्याच दिवशी फेसबुक मधून परांगदा झाले...जरा अलिप्त व्हावं वाटत होतं. रोज इथे येऊन एकमेकांचे तोंडभरून कौतुक करणाऱ्या अनेक मित्रांपैकी ८-१० मित्रांशिवाय ते फारसे कुणाला कळलेही नाही .. किती बिझी झालोय आपण. आपल्या बाजूचा रोज दिसणारा माणूस एकदिवस असा नाहीसा होतो आणि आपल्याला पत्ताही लागू नये. मागे असेच चित्रपट सृष्टीतल्या कुठल्याश्या निर्मात्याने सुसाईट नोट टाकली फेसबुकवर .. त्यानं काय लिहिलंय, किती दुःख किती अस्वस्थता त्या लेखातून झळकते आहे याचा जराही लवलेश लावून न घेता नेटिझन्स त्या पोस्टला लाईक करत सुटले. कित्येकांनी गमतीच्या प्रतिक्रियाही दिल्या ...त्याला खरं सांत्वन हवं होतं- कुणाचे तरी आधाराचे शब्द हवे होते. चुकीचं करायला थांबवणारी साथ हवी होती, तेव्हाच नेमके हे जग किती तकलादू, इथले लोकंच कसे आभासी आणि इथे मिळणारी सोबत किती फसवी आहे याची प्रकर्षाने जाणीव होऊन व्यथित होऊन त्याने आत्महत्याचे पाऊल शेवटी उचललेच. आत्ता आत्ताच इथे पोस्ट टाकणारा त्याच्याशी घडलेल्या गोष्टी इतक्या तळमळीने शेअर करणारा, कॉमेंट मधून तटतटून भांडणारा, रोजच दिसणारा,हाकेच्या अंतरावर जाणवणारा आपल्या मित्र यादीतला इसम आत्ता बघता बघता स्वतःला जीवे मारतो, निघून जातो आणि आपण काहीच करू शकत नाही हे सत्य नंतर कित्येकांच्या पचनी पडले नाही.. पण त्यानं काही झालेही नाही. अजून आपण तिथेच गरगर फिरतोय स्वतःतच गुरफटले गेलो आहे. यापलीकडे काय घडतंय याच्याशी काडीमात्र घेणेदेणे नाही. जगबुडी होईपर्यंत आम्ही असेच घाणीच्या बैलासारखे फिरत राहणार आहोत का ? .... असो
तर मी तक्रार नोंदवल्या नंतर ऑफिसला जाता येता या चौकात आवर्जून लक्ष देणं सुरु होतं .. पूर्ण १२ दिवस लहान मुलं तर सोडा साधे दुसरे भिकारीही दिसले नाही.. वाटलं चला आपल्या तक्रारीने काहीतरी सकारात्मक फरक पडला असावा, चिमुकल्यांना पोलिसांनी या घाणीतून काढले असावे..पण तसे नव्हते..आज सकाळी पुन्हा अगदी 5-6 वर्षांची नवी पोर हात पूर्ण लदलद जळालेल्या अवस्थेत पुढ्यात आली. पोलीस स्टेशनला जाऊन मी पुन्हा जरा हिसका दिला ... त्याचा उपयोग पुन्हा ४ दिवस होईलही, पण अश्या किती चिमुकल्या नरकयातना भोगत राहणार आहे हा प्रश्न अनुत्तरीतच राहतो. मी एकटीने तरी काय करावे हवे तसे उत्तर सापडतच नाहीये. म्हणून मग परत येऊन हे तुम्हा सगळ्यांना सांगावं वाटलं .. वाटलंच कुणाला जरा आपल्या कोषातून बाहेर येऊन कुठेतरी काहीतरी यासाठी करावं तर, कुणी सांगावे... बिचाऱ्या अत्याचार होणाऱ्या चिमुकल्यांना चुकून माखून मदत व्हायची.... आणखी काय ?
गेल्या १०-१२ दिवसांपासून फेसबुक अकाउंट डिऍक्टिव्हेट केले होते... त्या दिवशी अस्वस्थ होऊन ज्या कारणाने गेले आज त्याच कारणाने परत आले. एखाद्या दिवशी मन खूप उद्विग्न करणार काहीतरी नजरेत पडतं आणि सगळंच कसं फोल वाटायला लागतं....बाराएक दिवसाआधीची गोष्ट असेल रोज ऑफिसला जाण्याच्या वाटेत व्हरायटी चौक नावाचा प्रशस्त चौक लागतो. चौकाच्याच बाजूला मोठ्ठ 'मुख्य' पोलीस स्टेशनही आहे. ७ वर्षाच्या मुलीचा खांद्यापासून ढोपरापर्यंत पूर्ण कट झालेला हात दाखवत पंधराएक वर्षाचा मुलगा पुढे आला, हिला औषधाला पैसे द्या म्हणाला. रक्ताळलेला पूर्ण फाटून फाकलेला हात बघून फार कसनुसं झालं. हातात येईल ती दहा-वीसची एक नोट त्या पोराच्या हातात ठेवली आणि सिग्नल सुटताच निघून गेले त्या दिवसभर तो लाललाल हात नजरेसमोर येत राहिला. काय झालं असेल.. का झालं असेल? अनेक तर्कवितर्काचे सत्र मनातच रंगत राहिले. पण झाला असेल अपघात काहीतरी म्हणून मग संध्याकाळपर्यंत सगळं विस्मरणात गेलं. झाला गेला दिवस निवळला. त्यानंतरच्या चौथ्या दिवशी पुन्हा ६ वर्षांच्या नाजुकश्या मुलीचा पूर्णतः भाजलेला हात पुढे करत ८-९ वर्षांचा मुलगा पुढे आला. त्या एवढ्याश्या चिमुकलीचा हात इतका भाजला होता जणू उकळत्या तेलात तळून काढलाय. जीव कळवळला, माझा मुलगा डोळ्यासमोर आला. भोवळ यायची बाकी राहिली. त्या पोराला बोलले चल दवाखान्यात हीच्यावर उपचार करू तर भरभर चालत रस्ता ओलांडून निघून गेला. मी सरळ गाडी पोलीस स्टेशनात घेतली. आत जाऊन रीतसर तक्रार नोंदवली... दिवसभर मन लागलं नाही इतक्या इतक्या चिमुकल्या मुलींसोबत काय होतंय, हे इतकं बाहेर दिसतंय तर एकट्यात आत काय काय होत असेल विचार करून डोक्याचा भुगा. आत आत खूप गहिवरून येत होतं, चलबिचल चलबिचल होत राहिली. स्वतःच स्वतःचा राग आला. बाहेर हे सगळं असं काय काय चाललंय आणि आपण काय करतोय? आभासी जगात दाखवल्या जाणाऱ्या कित्तेक गुडी गुडी गोष्टींना सत्य मानून आनंदात जगतोय. डोळे झाकल्याने सत्य बदलणार आहे का? डोळ्यावरची झापड काढायला हवीय .. आणि त्याच दिवशी फेसबुक मधून परांगदा झाले...जरा अलिप्त व्हावं वाटत होतं. रोज इथे येऊन एकमेकांचे तोंडभरून कौतुक करणाऱ्या अनेक मित्रांपैकी ८-१० मित्रांशिवाय ते फारसे कुणाला कळलेही नाही .. किती बिझी झालोय आपण. आपल्या बाजूचा रोज दिसणारा माणूस एकदिवस असा नाहीसा होतो आणि आपल्याला पत्ताही लागू नये. मागे असेच चित्रपट सृष्टीतल्या कुठल्याश्या निर्मात्याने सुसाईट नोट टाकली फेसबुकवर .. त्यानं काय लिहिलंय, किती दुःख किती अस्वस्थता त्या लेखातून झळकते आहे याचा जराही लवलेश लावून न घेता नेटिझन्स त्या पोस्टला लाईक करत सुटले. कित्येकांनी गमतीच्या प्रतिक्रियाही दिल्या ...त्याला खरं सांत्वन हवं होतं- कुणाचे तरी आधाराचे शब्द हवे होते. चुकीचं करायला थांबवणारी साथ हवी होती, तेव्हाच नेमके हे जग किती तकलादू, इथले लोकंच कसे आभासी आणि इथे मिळणारी सोबत किती फसवी आहे याची प्रकर्षाने जाणीव होऊन व्यथित होऊन त्याने आत्महत्याचे पाऊल शेवटी उचललेच. आत्ता आत्ताच इथे पोस्ट टाकणारा त्याच्याशी घडलेल्या गोष्टी इतक्या तळमळीने शेअर करणारा, कॉमेंट मधून तटतटून भांडणारा, रोजच दिसणारा,हाकेच्या अंतरावर जाणवणारा आपल्या मित्र यादीतला इसम आत्ता बघता बघता स्वतःला जीवे मारतो, निघून जातो आणि आपण काहीच करू शकत नाही हे सत्य नंतर कित्येकांच्या पचनी पडले नाही.. पण त्यानं काही झालेही नाही. अजून आपण तिथेच गरगर फिरतोय स्वतःतच गुरफटले गेलो आहे. यापलीकडे काय घडतंय याच्याशी काडीमात्र घेणेदेणे नाही. जगबुडी होईपर्यंत आम्ही असेच घाणीच्या बैलासारखे फिरत राहणार आहोत का ? .... असो
तर मी तक्रार नोंदवल्या नंतर ऑफिसला जाता येता या चौकात आवर्जून लक्ष देणं सुरु होतं .. पूर्ण १२ दिवस लहान मुलं तर सोडा साधे दुसरे भिकारीही दिसले नाही.. वाटलं चला आपल्या तक्रारीने काहीतरी सकारात्मक फरक पडला असावा, चिमुकल्यांना पोलिसांनी या घाणीतून काढले असावे..पण तसे नव्हते..आज सकाळी पुन्हा अगदी 5-6 वर्षांची नवी पोर हात पूर्ण लदलद जळालेल्या अवस्थेत पुढ्यात आली. पोलीस स्टेशनला जाऊन मी पुन्हा जरा हिसका दिला ... त्याचा उपयोग पुन्हा ४ दिवस होईलही, पण अश्या किती चिमुकल्या नरकयातना भोगत राहणार आहे हा प्रश्न अनुत्तरीतच राहतो. मी एकटीने तरी काय करावे हवे तसे उत्तर सापडतच नाहीये. म्हणून मग परत येऊन हे तुम्हा सगळ्यांना सांगावं वाटलं .. वाटलंच कुणाला जरा आपल्या कोषातून बाहेर येऊन कुठेतरी काहीतरी यासाठी करावं तर, कुणी सांगावे... बिचाऱ्या अत्याचार होणाऱ्या चिमुकल्यांना चुकून माखून मदत व्हायची.... आणखी काय ?
No comments:
Post a Comment