फुलाच्या तनाशी धुके दाटले
कशी पाकळी ही दिसे साजरी
पिसे लागले सावळ्याचे तिला
जडाली अशी प्रीत भुंग्यावरी
सुगंधी असा स्पर्श देहावरी
नव्याने पुन्हा वेचते, लाजते
अश्या स्निग्ध वेळी नसे भानही
तिचे अंग धुंदीत नादावते
कहरतो जरा श्र्वास गंंधाळतो
तमोधुंद काया तशी थरथरे
चढे कैफ सारा नशा लाघवी
तिच्या तप्त देही भरे कापरे
सरी पावसाच्या उरी झेलते
झिरपते मनाशी जरा ओलही
तसा डळमळे देठही साजरा
फुलाला पडे लाजरे स्वप्नही
बिलगतो जसा चुंबतो देह तो
तिची पाकळी दरवळे मोहवे
नव्या यौवनाची नशा आगळी
निसटत्या क्षणा ओंजळी साठवे
तिला साहवेना पिडा वैभवी
निरंतर छळे वेड ते लावते
पुन्हा भेटण्याला किती आसुसे
तिचा रंग कोमेजुनी सांगते
©रश्मी पदवाड मदनकर
No comments:
Post a Comment