रश्मी पदवाड मदनकरअमेरिकेत एक पंधरा वर्षाचा मुलगा होता, एका दुकानातून चोरी करताना पकडला गेला. त्याला पकडल्यावर त्याने रक्षकांपासून पळून जाण्याचा प्रयत्न केला तेव्हा दुकानातील एक कपाटही तुटले.
न्यायाधीशांनी गुन्हा ऐकला आणि मुलाला विचारले, "तू खरोखरच ब्रेड आणि चीजचे पॅकेट चोरले आहेस का?"
मुलाने खाली पाहिले आणि उत्तर दिले - होय.
न्यायाधीश :- का?
मुलगा :- मला गरज होती.
न्यायाधीश :- विकत घेतले असते.
मुलगा :- पैसे नव्हते.
न्यायाधीश :- घरच्यांकडून घ्यायला हवे होते.
मुलगा :- घरात फक्त आई आहे. आजारी आणि बेरोजगार, तिच्यासाठीच ब्रेड आणि चीज चोरले होते.
न्यायाधीश :- तू काही काम करत नाहीस?
मुलगा :- कारवॉश मध्ये करायचो. मी माझ्या आईची काळजी घेण्यासाठी एक दिवस सुट्टी घेतली होती, म्हणून मला काढून टाकण्यात आले.
न्यायाधीश :- कोणाकडे मदत मागितली का?
मुलगा :- सकाळपासून घर सोडले होते, जवळपास पन्नास लोकांकडे गेलो, शेवटी हे पाऊल उचलले.
युक्तिवाद संपला, न्यायाधीश निर्णय सुनावू लागतात, चोरी आणि विशेषत: भाकरीची चोरी हा अत्यंत लज्जास्पद गुन्हा आहे आणि या गुन्ह्याला आपण सगळेच जबाबदार आहोत.
"कोर्टातील प्रत्येकजण... माझ्यासह प्रत्येकजण गुन्हेगार आहे, म्हणून इथल्या प्रत्येकाला दहा डॉलरचा दंड ठोठावण्यात आला आहे. दहा डॉलर्स दिल्याशिवाय कोणीही इथून बाहेर पडू शकत नाही."
असे म्हणत न्यायाधीशांनी खिशातून दहा डॉलर्स काढले आणि मग पेन उचलला आणि लिहू लागले :- याशिवाय, भुकेल्या मुलाशी मानवतेने वागणूक न दिल्याबद्दल आणि त्याला पोलिसांच्या स्वाधीन केल्याबद्दल मी स्टोअरला $1,000 दंड करतो. चोवीस तासांत दंडाची रक्कम जमा न केल्यास दुकान सील करण्याचा आदेश न्यायालय देईल.
दंडाची संपूर्ण रक्कम या मुलाला देऊन न्यायालयाने त्या मुलाची माफी मागितली.
निकाल ऐकल्यानंतर कोर्टात उपस्थित लोकांच्या डोळ्यातून अश्रू वाहू लागले, त्या मुलालाही हुंदका आवरला नाही. तो मुलगा आपले अश्रू लपवत बाहेर गेलेल्या न्यायाधीशाकडे वारंवार पाहत होता.
आपला समाज, व्यवस्था आणि न्यायालये अशा निर्णयासाठी तयार आहेत का?
चाणक्य म्हणाले होते की, "जर भुकेलेला माणूस भाकरी चोरताना पकडला गेला तर त्या देशातील जनतेला लाज वाटली पाहिजे."
(कुठेतरी वाचलेली, आवडलेली कथा:- लेखकाचे नाव माहिती नाही.)
