एक वर्तुळ पूर्ण झालं ! #छोटी_छोटी_बाते

आयुष्य स्वतःजवळ काहीच ठेवत नाही.. तुम्ही जे जे बरं-वाईट वाटून दिलेलं असतं ते ते कधीतरी तुमच्याकडे परत येतं, याउलट असेही की जे जे मिळवलेलं असतं...स्वतःच्या कष्टाने, कर्माने किंवा ओरबाडून देखील; ते कधीतरी कुठेतरी कोणत्यातरी रूपात तुम्हाला परत करावं लागतं. त्याच व्यक्तीला करावं लागेल असंही नाही; पण ते परतावं लागतं हे निश्चित. कर्माचा सिद्धांत म्हणा किंवा जगण्याचे नियम. आयुष्य जसजसं पुढं जात राहतं आणि जाणीवा प्रखर होतात तसतसे हे अनुभव अधिकच ठळकपणे प्रखर स्वरूपात जाणवायला लागतात.

हल्ली मला एक गोड आठवण सतत येत असते, माझा मुलगा ओम आठ महिन्यांचा असताना आम्ही नागपूरहून मुंबईला शिफ्ट झालो आणि तो दोन अडीच वर्षांचा असताना मी मुंबईत जॉब जॉईन केला होता. माझ्या सिनिअर असणाऱ्या मॅडमचा या अडीच वर्षांच्या ओमवर फार जीव जडला होता. त्याचे त्या लाड पुरवायच्या, फोनवर त्याच्याशी बोलत बसायच्या. त्या कुठेही बाहेर गेल्या की त्याच्यासाठी काहीतरी घेऊन यायच्या. कधी गिफ्ट्स कधी खाऊ. हा सिलसिला काही वर्षे निरंतर चालू होता. त्यावेळी त्यांचा मुलगा टीनेज होता. आता माझा मुलगा टिनेज आहे. माझ्याकडे एक मदतनीस आहे जिचा मुलगा ५ वर्षांचा आहे, नाव आहे जय. सध्या आम्हा दोघांचं छान सूत जुळलं आहे. त्याला त्याच्या आयुष्यात घडणाऱ्या सगळ्या गोष्टी मला सांगायच्या असतात. अभ्यासातलं यश शेअर करायचं असतं ... आणि त्याबदल्यात हक्कानं काय हवं ते मागून घ्यायचं असतं. माझ्या सांगण्यावर तो मोबाईल सोडून पुस्तकं वाचत बसतो, तेवढ्यासाठी मी त्याच्यासाठी छानछान चित्र असणारी पुस्तकं शोधात असते. तो चित्रही काढतो. फार लांब गप्पा चालतात आमच्या. सध्या त्याला लग्न करायचं आहे म्हणतो; त्यासाठी मुलगी पाहायला सांगितले आहे. फार गम्मत येते या विषयावर.. लग्न का तर लग्नात छान छान कपडे घालायला मिळतात आणि खूप सारे पदार्थ खाता येतात म्हणून. पण लग्न केले की नोकरी करून मुलीला, घराला सांभाळावे लागते असे त्याला सांगितल्यावर ''मैं जल्दी जल्दी पढाई खतम करके, जल्दी ही नोकरी कर लुंगा, लेकिन आप लडकी धुंडो'' असे तो सांगतो. त्याला समजावतानाच खळखळून हसूनही घेतो. सुट्टीच्या दिवशी तो त्याच्या आईसोबत घरी आलेला असला की आमच्या गप्पा अशा रंगात येतात. ''इस बार मैं क्लास का मॉनिटर बनूंगा फिर आप मुझे लकडी कि बॅट लेकर देना... मेरे पास बॉल है'' असे हक्काने सांगणे असते. त्याला पक्का प्रॉमिस म्हंटले की तो खरोखर मॉनिटर बनून दाखवतो आणि आम्ही त्याच्यासाठी छान बॅट जी आधीच आणून ठेवलेली असते ती मस्ती करत देतो... कधी चांगले मार्क आणले म्हणून गिफ्ट, कधी चीज सँडविच आवडतं म्हणून ते बनवून दिले की मग त्या चिमण्याच्या चेहेऱ्यावर दिसणारा आनंद अवर्णनीय-अविस्मरणीय असतो. या आठवणी आहेत.. जय उद्या मोठा होईल या गमती संपतील कदाचित, उद्या तो असा नियमित येईल न येईल; पण या आठवणी कायम स्मरणात राहणार आहेत.. त्याच्याही आणि आमच्याही. त्याला मोठे होताना पाहण्यात आनंद आहे. अगदी अगदी तसाच जसा कधीतरी मुंबईतल्या मॅडमला माझ्या लेकासाठी असे क्षण जगताना होत असे. आनंदाचे असे हे देणेघेणे वेगवेगळ्या माध्यमातून अखंड चालू राहावे. आनंद घेता घेता आनंद देणाऱ्याचे हात होत राहावे...